προκαταφθείρω

Α

αφανίζω, καταστρέφω κάτι εκ τών προτέρων («σπεύδων προκαταφθεῑραι τὸν... σῑτον», Πολ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + καταφθείρω «φθείρω εντελώς, καταστρέφω»].